ثبت بین المللی | هانس ولف فردی است که در سال ۱۳۳۹ متوجه تداوم استفاده از تکنیک شش هزار ساله سرامیک سازی ایرانی، قم-تکنیک، در شهر قم شد. او فردی است که توجهات را در غرب به روش قم-تکنیک ،روش خود لعاب گیری خرمهره، جلب کرد. متنی که در ادامه مشاهده میشود از مقالهای در یادبود ولف اتخاذ شده است:
“…در نهایت او و دخترش، اعتماد تولیدکنندگان خرمهره در شهر مقدس قم را بدست آوردند. دختر ولف که سرامیست بود، در کمال ناباوری متوجه شد که روش لعاب گیری خرمهرهها شبیه هیچ یک از روشهای لعاب دهی مرسوم نیست و به نظر میرسد در تولید خرمهره از ترکیب روشهای لعابدهی متفاوتی استفاده میشود که شامل قوانین پیچیده فیزیک و شیمی هستند. با کمک سیریل اسمیت از موسسه فناوری ماساچوست و لئو کوچ از گروه زمین شناسی دانشگاه نیو ساوت ولز، تحقیقات وولف تکمیل شده و به تازگی منتشر شده است. کار این محققان نشان میدهد که با استفاده از ذهنهای کنجکاو و تعلیم داده شده میتوان به زارهای فناوریهای باستانی قبل از ناپدید شدن آنها از روی زمین دست یافت …”
__ امی والر (از Wertime، T. A. (1968)، هانس Eberhard وولف (1907-1967)، فناوری و فرهنگ، 9، شماره 3 (ژوئیه 1968)، 459-461.)
در سال ۱۳۷۸، محققان دانشکده سرامیک دانشگاه كسل آلمان تحقیقاتی گستردهای را در زمینه تکنیک شش هزار ساله خرمهره سازی، «قم-تکنیک»، به انجام رساندند. این تحقیقات به منظور رمز گشایی از این تکنیک صورت میگرفت که به باور محققان در برههای از تاریخ به فراموشی سپرده شده بود. چند ماه پس از شروع پروژه، محققان بطور اتفاقی دریافتند که این تکنیک شش هزار ساله پر رمز و راز ایرانی توسط آخرین میراثدار آن، سید ابوالقاسم سعادتمند، در شهر قم زنده نگه داشته شده است. با تلاش و پیگیریهای دکتر خسرو عدالتیان استاد دانشکده معماری دانشگاه کسل و دکتر یدقار معاون وزیر جهاد وقت، سید ابوالقاسم سعادتمند به عنوان تنها میراثدار هنر شش هزار ساله ایرانی به دانشگاه کسل دعوت شد.
در ورکشاپی که در ارتباط با قطعات خرمهرهای در کاخ ویلهلم برگزار شد، سید ابوالقاسم پیشینه خانوادگی خود در زمینه خرمهره، مواد و روشهای لعابدهی را به متخصصان، دانشجویان و عموم معرفی کرد. یک سال پس از این گردهمایی خرمهره در قالب پروژهای با عنوان «خرمهره، مروارید فیروزهای رنگ ایران باستان» در بخش «تداوم فرهنگ و دانش بشری اکسپو ۲۰۰۰ هانور آلمان» با کد ۵۰۲ به ثبت رسید.